Test karty KFA2 GeForce RTX 2070 EX (1-Click OC). Azjatycka ofensywa

KFA2 GeForce RTX 2070 EX (1-Click OC) – test

Po przerwie na testy kart graficznych bazujących na tańszych układach z rodziny GeForce GTX, powracam do wydajniejszych akceleratorów i głównym bohaterem dzisiejszego materiału będzie konstrukcja oparta o GeForce RTX 2070, a konkretniej model KFA2 GeForce RTX 2070 EX (1-Click OC). Jest to więc trzecie od góry GPU z rodziny NVIDIA Turing, które spokojnie możemy zaliczyć do całkiem wydajnych, wszak pozwala ono na bardzo komfortową grę w rozdzielczości 1440p przy maksymalnych detalach, a nawet tryb 4K jest w zasięgu, o ile zdecydujecie się na redukcję najbardziej zasobożernych fajerwerków graficznych, albo jesteście w stanie zaakceptować mniejszą liczbę FPS. Zanim przejdę dalej, jeszcze kilka słów odnośnie producenta testowanego akceleratora. Marka KFA2 należy do Galaxy Microsystems, podobnie jak GALAX, przy czym ta pierwsza występuje w Europie, podczas gdy druga dostępna jest w pozostałych regionach. Kiedyś była także Galaxy, swego czasu całkiem popularna w naszym kraju, jednak nieco ponad cztery lata temu świat obiegła wiadomość o jej porzuceniu, na rzecz skróconej nazwy. Co ciekawe, wraz z Galaxy w niebyt miała pójść także KFA2, celem całkowitego ujednolicenia oferty, ale ostatecznie - jak widać - tak się jednak nie stało i rzeczona marka nadal żyje i ma się dobrze. Dla ciekawskich nadmienię również, że obecnym właścicielem Galaxy Microsystems jest firma Palit. Bardziej przydatną informacją jest natomiast to, że opisywany model występuje w naturze w dwóch wariantach. Mocniejszym, który rozpoznamy po kodach 27NSL6UCV1XK / 4895147132075, a także trochę tańszym, o oznaczeniach 27NSL6MPX2VK / 4895147133317 oraz dopisku "V2" i to właśnie ta wersja jest przedmiotem testu. O jakich dokładnie różnicach mowa, tego dowiecie się z dalszej części artykułu.

KFA2 GeForce RTX 2070 EX (1-Click OC) to ciekawa karta graficzna producenta, który chce na nowo zaistnieć na polskim rynku. Zobaczmy więc, jak poradzi sobie w testach praktycznych.

 Czy NVIDIA obniża wydajność starszych kart graficznych? Odc. 3, Kepler

Charakterystyka generacji Turing

Jak powszechnie wiadomo, z rodziną Turing ściśle powiązane są dwie sztandarowe technologie zielonych - śledzenie promieni (ang. ray-tracing) oraz wygładzanie krawędzi DLSS (ang. Deep Learning Super-Sampling). Ich realizacja spoczywa na barkach dwóch nowych rodzajów jednostek, które znajdują się we wszystkich jądrach krzemowych serii TU10x. Mowa o tzw. rdzeniach RT oraz Tensorach, gdzie te pierwsze przyspieszają operacje typowe dla ray-tracingu, a więc przeszukiwania drzewa BVH (ang. Bounding Volume Hierarchy) oraz testowanie przecięcia obiektów sceny przez promień, podczas gdy Tensory zajmują się mnożeniem macierzy. Przy czym te ostatnie bezwzględnie muszą być zapisane w połowicznej precyzji FP16, podczas gdy akumulator (a więc i wynik) również w FP32, chociaż taki wariant obliczeń oznacza w przypadku GPU z rodziny GeForce RTX obcięcie wydajności o połowę. Innymi słowy, jednostki te wykonują te same operacje FMA (ang. fused multiply-add) co rdzenie CUDA, tyle że na macierzach. Ale to nie wszystko, co wprowadza generacja Turing. Najnowsza architektura firmy NVIDIA to również ulepszenia w zakresie jednoczesnego wykonywania instrukcji operujących na liczbach całkowitych i zmiennoprzecinkowych (INT/FP), podsystemu pamięci podręcznej (wyższa przepustowość i pojemność, niższe opóźnienia), kompresji koloru, sprzętowego enkodowania wideo (NVENC), a także cieniowania. Zaś na deser warto dodać, że większość układów na niej bazujących, z wyjątkiem GeForce GTX 1660, wykorzystuje nowe kości GDDR6, które - podobnie jak GDDR5X - zapewniają dwukrotny skok przepustowości przy tym samym zegarze rzeczywistym (w odniesieniu do GDDR5), a ponadto są w stanie pracować ze znacząco wyższymi częstotliwościami niż poprzedni standard. Dzięki temu zieloni nie musieli poszerzać szyny danych, aby uzyskać duży wzrost dostępnego pasma.

 Metro Exodus – Test wydajności ray-tracingu oraz DLSS

Komentarz odnośnie specyfikacji testowanej KFA2 GeForce RTX 2070 EX (1-Click OC)

Zarówno GeForce RTX 2060, jak i wydajniejszy RTX 2070, będący przedmiotem tego testu, bazują na tym samym jądrze krzemowym TU106, wykonanym w procesie technologicznym 12 nm FinFET. Produkcją zajmuje się tajwańskie przedsiębiorstwo TSMC, od lat będące w bliskich relacjach z NVIDIĄ, zaś liczba tranzystorów to 10,8 mld, co przekłada się na powierzchnię rdzenia wynoszącą aż 445 mm². Warto dodać, że ta ostatnia wartość jest niewiele niższa niż w przypadku GP102 (GeForce GTX 1080 Ti), a więc topu poprzedniej generacji, podczas gdy tutaj mówimy o, jakby na to nie patrzeć, wciąż średniaku w rodzinie GeForce RTX. Tak duża powierzchnia wynika z obecności 36 bloków SM (ang. streaming multiprocessor), gdzie na każdy z nich przypadają 64 jednostki cieniujące oraz cztery teksturujące, zatem ich łączna liczba to odpowiednio 2304 oraz 144. Ponadto, mamy jeszcze 36 sztuk rdzeni RT (po jednym na SM) oraz 288 Tensorów (po osiem na SM). Z kolei liczba ROP-ów to 64, z czym bezpośrednio wiąże się szyna danych o szerokości 256 bitów. Dzięki wykorzystaniu pamięci GDDR6 o szybkości 14 Gb/s (1750 MHz), przepustowość sięga 448 GB/s. Standardowy zegar Boost oraz współczynnik TDP dla GeForce RTX 2070 to 1620 MHz oraz 175 W, aczkolwiek firma KFA2 udostępnia opcję 1-Click OC, dzięki której podbijemy je odpowiednio do 1665 MHz oraz 200 W. Jako, że wydajność referencyjnego wariantu jest dobrze znana, wszak taka konstrukcja była już testowana na łamach ITHardware, zdecydowałem się na przeprowadzenie pomiarów właśnie w wydaniu przyspieszonym.