Test procesora Intel Core i9-7900X. Dziesięć piekielnie mocnych rdzeni

Podkręcanie testowanego procesora to swoista mieszanka Core i7-7740X z wcześniejszymi CPU dla podstawki LGA 2011-3. Z jednej strony mamy te same napięcia co w Kaby Lake-X, a są to rdzenie, VCCIO oraz System Agent. Teoretycznie poruszamy się w podobnych limitach bezpieczeństwa, ale praktyka to już zupełnie inna para kaloszy z powodu niczego innego jak temperatur, które sprawiają, że ciężko jest zaszaleć z parametrami. Z drugiej strony Core i9 na LGA 2066 wciąż mają wbudowany regulator napięcia (FIVR), tak więc w ich przypadku rola płyty głównej ogranicza się do zasilenia go napięciem (VCCIN) w zakresie około 1,7 do 2 V - tak samo jak to było na LGA 2011-3. Równocześnie zmniejsza to wymagania w stosunku do sekcji zasilania, gdyż większy woltaż oznacza mniejsze natężenie prądu, które jest czynnikiem decydującym w kontekście obciążenia VRM. Poza tym dochodzi jeszcze wspomniany wcześniej mesh, gdzie także możemy ustawić napięcie. Tyle tytułem krótkiego wstępu do OC na LGA 2066, czas więc zaprezentować rezultaty.

Maksymalny stabilny zegar CPU

Tak jak wspomniałem akapit wyżej, w przypadku Core i9-7900X kluczowym czynnikiem okazała się temperatura rdzeni, która już przy ustawieniach fabrycznych była dość wysoka, a po podbiciu napięcia poszybowała prosto w kosmos. Ostatecznie udało się uzyskać 4,5 GHz przy woltażu rdzeni ustawionym na 1,175 V oraz VCCIN na poziomie 1,9 V. Ponownie nie radzę się sugerować CPU-Z, który na płytach GIGABYTE odczytuje napięcie FIVR. Dalsze zwiększanie Vcore okazało się bezcelowe, gdyż nawet przy 1,2 V taktowaniu wyższe o chociażby 100 MHz w dalszym ciągu było niestabilne. Z kolei każda próba przekroczenia 1,2 V kończyła się tak samo, czyli temperaturami szybko dobijającymi do Tj. Max (94 °C) i w tym momencie przerywałem test. Potencjał jest więc całkiem spory, ale niestety limitowany przez "glut", który znajduje się pod IHS zamiast wcześniej stosowanego połączenia lutowanego.