Test X4 955/X6 1075T vs FX-6350/8350 vs i5-2500K. Spotkanie po latach

Retro test procesorów AMD/Intel - podsumowanie

Podsumowanie pozwolę sobie w pierwszej kolejności poświęcić rywalizacji Sandy Bridge oraz drugiej generacji Bulldozera, gdyż różnice między poszczególnymi architekturami AMD były już szczegółowo omawiane w niedawnym artykule poświęconym temu zagadnieniu. Zaczynając od programów, grupa testów jedno- i dwuwątkowych, w zasadzie zgodnie z oczekiwaniami, okazała się wręcz do bólu przewidywalna. To, że Intel Core i5-2500K wyląduje w nich na pierwszym miejscu, było wręcz pewne i jedynym pytaniem było to, jaką przewagę zdoła sobie zbudować nad konkurencją. Nieco inaczej wygląda to dla pomiarów wielowątkowych, gdzie czterowątkowy Sandy Bridge na ogół ląduje gdzieś pomiędzy FX-8350 a tańszym, trzymodułowym FX-6350, raz bliżej jednego, raz drugiego modelu. Chociaż oczywiście pojawiło się kilka wyjątków od tej reguły. W teście Time Spy Extreme z benchmarka 3DMark niebieska strona mocy pokazała pazur w momencie aktywacji instrukcji AVX, pewnie przewodząc stawce. Podobnie było podczas konwersji wielu plików audio do formatu Monkey's Audio (APE), podczas gdy konikiem zielonego obozu tradycyjnie okazały się kompresja plików za pomocą 7-Zip oraz szyfrowanie. Aczkolwiek i w ramach tego ostatniego zdarzyły się drobne niespodzianki, którymi niewątpliwie były piorunujące rezultaty Core i5-2500K przy użyciu bardziej egotycznych algorytmów - Camellia oraz Kuznyechik. Jako ciekawostkę można podać również scenę Ryzen dla pakietu Blender, która chyba specjalnie została przez AMD tak zaprojektowana, aby Bulldozer i ich starsze architektury w ogólności cierpiały na tle Zen możliwie mocno, ergo móc pochwalić się bardzo dużym skokiem mocy wątku. Zbierając wyniki w całość, jeśli chodzi o programy niebędące grami, przez te wszystkie lata zmieniło się bardzo niewiele, o ile cokolwiek.

Nowe gry oraz łatki bezpieczeństwa pozwoliły Bulldozerom nieco zbliżyć się do Sandy Bridge w zastosowaniach rozrywkowych. Niemniej jednak, w ogólnym rozrachunku górą nadal jest Intel.

 Wydajność CPU na kartach AMD – test narzutu sterowników z lat 2017-2019

Pojedynek w zastosowaniach rozrywkowych

Przechodząc do bardziej rozrywkowej części procedury testowej, w tym przypadku coś już drgnęło i rezultaty bez dwóch zdań są nieco inne niż te, które mogliśmy obserwować w momencie chociażby debiutu serii Piledriver. Przez ostatnie lata pojawiło się przynajmniej kilka tytułów robiących w miarę dobry użytek z wielowątkowości i dzięki temu FX-8350 był w stanie w części produkcji skutecznie rywalizować z Core i5-2500K, lądując albo tuż za jego plecami, albo nawet minimalnie z przodu. W tej grupie można wymienić następujące gry: Crysis 3 (tylko na mapie Witamy w dżungli!), Dying Light, Hitman oraz Rise of the Tomb Raider. Rzecz jasna trzecia część przygód Proroka już w momencie swojego debiutu była rodzynkiem, zresztą takim bardzo lubianym przez fanów AMD, ale nie da się ukryć, że to tytuł, który mimo upływu lat nadal robi lepszy użytek z dostępnych wątków niż większość współczesnych wyrobów, nawet jeśli dotyczy to tylko jednej lokacji. Niestety, reszta testów nie okazała się już tak łaskawa dla architektury modułowej i reprezentant rodziny Sandy Bridge stanowił w nich klasę sam dla siebie. Drobnej rozrywki dostarczyły wyłącznie Counter-Strike: Global Offensive oraz Far Cry Primal, które niezbyt efektywnie wykorzystują moc wielu rdzeni i w efekcie w tej dwójce FX-6350, za sprawą 200 MHz więcej na liczniku, był w stanie zauważalnie pokonać model czteromodułowy (a przynajmniej w sposób bardziej przekonujący niż w alternatywnej lokacji w Crysis 3 oraz Sniper: Ghost Warrior 3). Zatem można powiedzieć, że chociaż w istocie sytuacja trochę się zmieniła, to i tak w ogólnym rozrachunku Bulldozery, nawet te poprawione, przegrywają z czterowątkowym Sandy Bridge. Niemniej jednak różnica zauważalnie się zmniejszyła i niewątpliwie wpływ na ten stan rzeczy, poza nowszymi grami, mają łatki bezpieczeństwa, która zabrały kilka procent mocy jednostkom Intela.

 Wydajność CPU na kartach NVIDIA – test narzutu sterowników z lat 2017-2019

Phenom II X4 kontra Phenom II X6

Na koniec pozostała jeszcze kwestia związana ze starszymi CPU z zielonego obozu. W dyskusji, jaka wywiązała się w komentarzach pod ostatnim porównaniem architektur AMD, pojawił się argument, jakoby K10 słabo się skalowała, tj. Phenom II X6 zapewniał mały przyrost osiągów w testach wielowątkowych względem wariantu czterordzeniowego. Co ciekawe, przeprowadzone pomiary nie potwierdzają tych doniesień. W zasadzie wszędzie tam, gdzie można liczyć na efektywne wykorzystanie dostępnych zasobów obliczeniowych, czyli w symulacjach z 3DMarka czy platformy BOINC, renderingu, konwersji materiałów audiowizualnych, kompilacji dużych projektów czy szyfrowaniu, różnica okazała się bardzo duża, nierzadko oscylująca wokół teoretycznych 50% przewagi z tytułu dwóch dodatkowych wątków. Nie inaczej jest w grach i chociaż nie można zaprzeczyć, że Phenomy II zdecydowanie nie są dobrą podstawą do zastosowań rozrywkowych w 2019 roku, to wyniki jasno mówią, jak sprawa wygląda. Niejednokrotnie tam, gdzie model X4 955 BE zapewniał już naprawdę kiepskie wyniki, sześciordzeniowy X6 1075T był w stanie zauważalnie podnieść komfort rozgrywki, do poziomu przynajmniej akceptowalnego. Najlepiej widać to w Battlefield 4, Crysis 3, Dying Light, Rise of the Tomb Raider, Watch Dogs 2 oraz Wiedźminie 3: Dziki Gon. Zaś średnio ~25% przewagi w całym spektrum wykonanych testów to całkiem przyzwoita wartość - tym bardziej, że w jej skład wchodzą także te bardziej oporne produkcje. Innymi słowy, skalowalność raczej nie stała na przeszkodzie do dalszego rozwijania architektury K10. Przy czym z dzisiejszej perspektywy to i tak zwykłe wróżenie z fusów, na zasadzie co by było gdyby. Po prostu nie było, gdyż AMD postawiło na Bulldozera i sprawy potoczyły się tak, jak się potoczyły. A Wy jak wspominacie procesory występujące w teście? Może jeszcze posiadacie taki sprzęt? Jeżeli tak, to koniecznie dajcie znać w komentarzach.