Test GPU: Ryzen 5 2400G i Ryzen 3 2200G kontra niedrogie karty graficzne

Kontynuując kwestię ciekawostek, postanowiłem zbadać, jak Radeon RX Vega 11 zachowuje się po podkręceniu, z wysokowydajnymi pamięciami. Udało się tym samym stworzyć środowisko możliwie optymalne, do wykrzesania pełni potencjału z rdzenia graficznego. Po festiwalu prób i błędów, częstotliwość taktowania została ustabilizowana na wartości 1500 MHz, przy napięciu mostka północnego równym 1,2125 V. Sam układ z całą pewnością potrafi więcej, ale, będąc ograniczonym do fabrycznego chłodzenia Wraith Stealth, ciężko o wyższe napięcia. Już taki overclocking okazał się dość ciężki do okiełznania, bowiem Ryzen 5 2400G zaczął notować losowe piki temperatury do blisko 90 stopni Celsjusza, co skutkowało oczywiście zrzucaniem zegara, i summa summarum wydajność, zamiast rosnąć, spadała. Szczególnie jeśli chodzi o minimalną liczbę klatek. Wymuszając maksymalną prędkość obrotową wentylatora, i zmieniając pastę termoprzewodzącą, udało się jednak stabilnie ukończyć wszystkie zaplanowane próby testowe. 

I teraz, co następuje: kiedy tylko wydajność nie jest ograniczana przepustowością, jak w syntetycznym 3D Mark Time Spy, słupki idą ostro w górę. Matematycznie, zwiększenie zegara o 20% przełożyło się na blisko 9% lepszy wynik, co świadczy o naprawdę dobrym skalowaniu zintegrowanej Vegi z zegarem. Dość powiedzieć, że podkręcony i wyposażony w szybsze pamięci, DDR4-3200, Radeon RX Vega 11 jest we wspomnianym teście prawie 30% efektywniejszy, niż z domyślnym taktowaniem, przy podstawowych pamięciach DDR4-2133. W grach Dying Light oraz Rise of the Tomb Raider, niestety, mimo wszystko rozbijamy się o limit przepustowości bufora ramki. Niemniej, w tym drugim przypadku, dobrą informacją jest, że overclocking stabilizuje frame rate, na już całkowicie grywalnym poziomie (przynajmniej w miejscu testowym, a to jest dość wymagające).