Jako iż zintegrowane karty graficzne, w tym obie omawiane konstrukcje, używają pamięci operacyjnej komputera jako bufora ramki, częstotliwość taktowania RAM ma istotny wpływ na końcową wydajność. Tutaj to zjawisko nasila się dodatkowo, ponieważ sam rdzeń graficzny jest stosunkowo mocny, teoretycznie mocniejszy nawet od wziętych za punkt odniesienia akceleratorów dedykowanych, GeForce GT 1030 oraz Radeon RX 550. I, stety lub niestety, widać jak na dłoni, jak bardzo zintegrowana karta ograniczana jest przepustowością. W Dying Light użycie pamięci DDR4-3200, zamiast DDR4-2133, zapewnia ponad 27% klatek ekstra, w Rise of the Tomb Raider zaś - 26%. Nie ma wątpliwości, przyrosty mogłyby być jeszcze bardziej spektakularne, tyle tylko, że użyty w platformie testowej zestaw KLEVV CRAS, na modułach Hynix, nie chciał przyjąć już wyższych wartości. Co oczywiste, taki przyrost ma swoją cenę, nie niską bynajmniej, w obliczu aktualnych cen RAM-u. Stąd też osobiście wątpię, by ktokolwiek parował ekonomiczne, wedle założeń, APU z topowymi modelami pamięci. No, ale czego nie robi się dla dobra nauki. Dla dociekliwych zamieszczam poniżej dokładną rozpiskę opóźnień:
- DDR4-2133 14-16-16-16-36
- DDR4-2666 16-15-15-15-35
- DDR4-2933 18-20-20-20-38
- DDR4-3200 18-20-20-20-38
Pokaż / Dodaj komentarze do: Test GPU: Ryzen 5 2400G i Ryzen 3 2200G kontra niedrogie karty graficzne