Test Intel Core i3-530 oraz Core i7-875K, czyli LGA 1156 po latach

Do sprawdzenia zużycia energii posłużył watomierz Voltcraft Energy Logger 4000F, charakteryzujący się klasą dokładności na poziomie ±1% oraz pracą w trybie True RMS. Ta ostatnia cecha zapewnia pomiar rzeczywistej wartości skutecznej, czyli faktycznie pobieranej przez urządzenie, a nie średniej podawanej przez tanie mierniki. Napięcie w sieci elektrycznej to oczywiście 230 V, natomiast częstotliwość 50 Hz. Wszelkie wartości na wykresach odnoszą się do kompletnej platformy testowej. Ze względu na wysoką klasę sprzętu pomiarowego, w obu przypadkach wahania wskazań okazały się bardzo niewielkie, w zasadzie nieprzekraczające 1 W. Dlatego też jako odczyt właściwy przyjmuję wartość najczęściej pojawiającą się na wyświetlaczu watomierza.

Na zużycie energii można tutaj patrzeć dwojako. Zaczynając od (przynajmniej częściowo) wykonanego w 32 nm Core i3-530, to trudno mieć większe zastrzeżenia. Fakt, nowsze modele istotnie są oszczędniejsze, ale nie mówimy tutaj o żadnych szalonych wartościach - nawet po bardziej niż solidnym podkręceniu. Natomiast Core i7-875K to już klasyczny pokaz "możliwości" starszych CPU w temacie poboru prądu. Ponad 300 W po OC nie było w tamtych czasach niczym nadzwyczajnym. Wystarczy spojrzeć na wyniki Phenoma II X6 1075T, który jeszcze bardziej śrubuje rekordy, ale trzeba mu oddać, że jednak ma dwa rdzenie więcej od Lynnfielda. Tak czy siak, to po prostu charakterystyka starych platform i znakomicie widać tutaj, jak ogromny postęp poczyniono w temacie efektywności energetycznej. Core i7 dla podstawek LGA 1151 oraz 2066 pobierają zaledwie nieco ponad połowę tego co Core i7-875K (mowa tutaj o ustawieniach OC), a pod względem wydajnościowym go (nie będę się bał użyć tego określenia) deklasują. Różnica jest po prostu piorunująca i trudno mówić, by nie robiło to wrażenia.