Test zasilacza LC-Power GP4 650 W. Ceniony model w innych barwach

Na stronie wtórnej królują kondensatory elektrolityczne produkcji tajwańskich firm Teapo oraz kilka CapXonów. Większość elektrolitów to Teapo serii SY, SZ, SC  oraz kilka sztuk od CapXon serii KF (żywotność minimum 2000-3000 godzin, wszystkie zdolne do pracy do 105 °C).

Dodatkowo znajdziemy kilka sztuk japońskich kondensatorów aluminiowo-polimerowych produkcji Chemi-Con (niebieskie) oraz FPCAP (Nihicon). Wszystkie są certyfikowane do pracy przy maksymalnej temperaturze 105 °C, co powinno zapewnić długie i bezawaryjne działanie zasilacza.

Prostowaniem szyny +12 V zajmuje się cztery tranzystory MOSFET BV5B1F (nie znalazłem specyfikacji).

Za napięcie 5 VSB odpowiada dioda   PFR20L45CT.

Konwertery DC-DC napięć +3,3 V oraz +5 V zrealizowano na jednej niewielkiej PCB. Znajdziemy na niej cztery tranzystory  Infineon 040N03L po dwa na szynę  +3,3 V oraz +5 V mogące dostarczyć do 90 A @ 25 °C każdy (w trybie ciągłym), natomiast parametr RDS(on) jest na bardzo niskim poziomie, tylko 4 mΩ. Nad wszystkim czuwa synchroniczny kontroler PWM APW7159. Na rewersie laminatu są dwa kondensatory polimerowe. Cewki wlutowano dopiero na głównym laminacie.

Stro­nę wtór­ną mo­ni­to­ru­je chip SI­TRO­NIX ST9S429-PG14, któ­ry jest prze­mia­no­wa­ny na Uni­so­nic S3515. Układ ten ob­słu­gu­je ta­kie za­bez­pie­cze­nia jak OVP, UVP, OCP. Mo­ni­to­ro­wa­ne są li­nie +3,3 V, +5 V oraz dwie li­nie +12 V. Scalak nie obsługuje zabezpieczenia OTP.

Panel modułowego okablowania został wykonany solidnie, znajdziemy na nim dodatkowe kondensatory aluminiowo-polimerowe: dwa tajwańskie CapXon oraz jeden Elite