Destiny 2 - recenzja gry

Jakub Krawczyński | 19-09-2017, 15:12 | 0

Destiny 2, w moim odczuciu, należy oceniać przede wszystkim pod kątem typu gry i tego, co twórcom udało się w tym obrębie dokonać. Według mnie Bungie robi w przez siebie obranym ujęciu naprawdę wiele. Co najważniejsze jednak żaden z elementów nie wydaje się być potraktowany po macoszemu. Prawdziwą jednak miarą jakości gry na dłuższą metę - a w gruncie rzeczy po to tyle milionów osób tworzy społeczność Destiny - będzie to jak Bungie spisze się we wspieraniu swojej produkcji aktualizacjami zawartości oraz dodatkami DLC.

Destiny 2 jest grą sieciową, której udały się dwie trudne rzeczy - po pierwsze wprowadza funkcjonalną i przyzwoitą kampanię z niezłym skutkiem, a po drugie nawet w wypadku braku stałej ekipy znajomych, wiele z aktywności, którymi gra wypełniona jest po brzegi, potrafi nadal sprawiać przyjemność. Oczywiście największą satysfakcję odczujemy ze zwartą grupą przyjaciół, ale pocieszające jest to, że nawet jeśli nie możemy na nich liczyć, ramy gry są tak zdefiniowane, że nawet losowi kompani nie powinni zepsuć rozgrywki, a jeśli chcemy wykonać pewne pomniejsze zadania solo, to nadal będziemy mogli z tego czerpać przyjemność. Bardzo miło, że kampania jest tak skonstruowana, że możemy w niej sprawdzić wszystkie podklasy wybranej postaci, a zwieńczenie każdej "ścieżki" umożliwia nam niezwykle przyjemną rozpierduchę przy epickim akompaniamencie muzycznym. Symulowany świat sprawia wrażenie niezwykle organicznego przy nieustannie zrzucanych i pojawiających się siłach wroga oraz dynamicznie generowanych wydarzeniach, w których czasem to uczestniczymy, a czasem widzimy je w oddali samemu mknąć gdzie indziej.

Destiny 2 to kompletna gra, która w obrębie stale połączonego sieciowo świata robi naprawdę wiele, w tym z powodzeniem wplata kampanię jednoosobową.

Oprawa audio-wizualna jest na bardzo wysokim poziomie - przede wszystkim na absolutne wyżyny wspięli się wszyscy trzej kompozytorzy i dostarczyli niezwykle wszechstronnej ścieżki dźwiękowej. Strona wizualna jest także imponująca, choć nieco nierówna, ale niezwykle różnorodna i potrafiąca wzbudzić ogromną zadumę - coś, czego osobiście zabrakło mi w Halo 5: Guardians. Z kolei w ujęciu pragmatycznym, Destiny 2 definitywnie jest dobrym wydatkiem w przeliczeniu godzin gwarantowanej rozgrywki na złotówki. Ponadto, produkcja Bungie robi naprawdę wiele, aby urozmaicić ramy gry sieciowej. Moim zdaniem wszystkie osoby, które raczej stronią od gier sieciowych, naprawdę powinny dać szansę i spróować Destiny 2.

Za wady uznałbym mało fajny tryb Tygiel, do którego najlepiej mieć zgraną ekipę, a szkoda, bo czasami nie zawsze jest to możliwe, a czasami po prostu chciałoby się prostolinijnej rozwałki a’la deathmatch dla urozmaicenia. Nieco czasami też może razić graficzna nierówność, z geometrią i niektórymi efektami świetlnymi (szczególnie na otwartych przestrzeniach w dzień) będącymi nieco nadmiernie uproszczonymi. Z kolei brak 60 FPS sprawia, że rozgrywka nie osiąga w pełni potencjału, jakkolwiek technicznie silnik radzi sobie z 30 FPS rewelacyjnie, jednak trzeba będzie poczekać do wersji na PC aby doznać Destiny 2 w pełni. Aczkolwiek posiadając konsolę, ja bym specjalnie nie czekał. Niestety szkoda, że nie udało się dostarczyć trybu HDR na premierę a PS4 Pro nie wyciąga pełnej rozdzielczości 4K, lecz używa rozdzielczości dynamicznej z 3840 x 2160 jako maksymalną, a 3072 x 2160 pikseli jako minimalną wartością. Nie wiadomo jakie usprawnienia zostaną zastosowane na Xbox One X, choć na pewno nie będzie zwiększonego klatkażu.

Mimo wszystko, Destiny 2 jest w moim odczuciu grą godną polecenia, która naprawia bardzo wiele (takich obiektywnie mierzonych, jak szczątkowa kampania czy mała ilość aktywności endgame'owych) bolączek oryginału i niewątpliwie będzie nominowana do wielu nagród w branży growej. W moim odczuciu - zasłużenie, choć ostatecznie jest to gra o ekwipunku. No i strzelaniu. Tylko o tym i aż o tym. Ale za to obydwie rzeczy są tak świetnie zrealizowane, że trudno się od jednego i drugiego oderwać. Choć w małych dawkach też się nieźle sprawdza.

Świetnie symulowany świat, bardzo dobrze wpleciona kampania, zabawne i barwne postaci, bardzo dobry oryginalny dubbing, sprawia przyjemność nawet w grze w pojedynkę, wybitna muzyka, bardzo dobra oprawa audio-wizualna, niezwykle różnorodne lokacje wprawiające w poczucie "wow", dobrze zrealizowany „endgame”

Tygiel (Crucible) nie sprawia żadnej frajdy w pojedynkę, brak trybu HDR na premierę, na 60 FPS trzeba będzie poczekać do debiutu wersji PC, nieco nierówna oprawa graficzna