Test TP-Link Archer A9. Czy warto postawić na router ze średniej półki?

Test TP-Link Archer A9 - Zestaw, budowa zewnętrzna i wykonanie

Archer A9 zapakowany został w standardowe kartonowe opakowanie, a poszczególne elementy zabezpieczono w środku wytłoczką. Wewnątrz umieszczono oczywiście sam router i wszystkie niezbędne akcesoria, czyli zasilacz, kabel Ethernet RJ45, instrukcję (w tym w języku polskim) oraz skrócony poradnik konfiguracyjny. Nie zabrakło również przydatnej karty informacyjnej z domyślnymi identyfikatorami sieci (SSID) 2,4 GHz i 5 GHz oraz domyślnym hasłem, ale oczywiście dane te powinniśmy zmienić przy konfiguracji urządzenia.

Wygląd Archer A9 z miejsca wydał nam się znajomy i nic dziwnego, ponieważ produkt prezentuje się praktycznie identycznie jak kilka innych modeli tego producenta, w tym testowany przez nas Archer C1200. Trudno mówić tu o jakimś zaskoczeniu, bo tego typu recykling designu nie jest w tej branży niczym nadzwyczajnym, ale dobrze byłoby, gdyby TP-Link postarał się nieco bardziej różnicować swoje routery (choćby drobnymi akcentami), by można było je rozróżnić po samym wyglądzie. Archer A9 na pewno nie zachwyca swoim designem, ale z drugiej strony zastosowane wzornictwo może się podobać. Otrzymujemy bowiem czarną konstrukcją na bazie prostokąta o wierzchu wygiętym w łuk, którą podzielono na 3 segmenty. Obudowa wykonana jest oczywiście z plastiku, w wierzchniej części o błyszczącym wykończeniu, z matowymi wstawkami i “podwoziem”. W centralnym punkcie umieszczono logo firmy, a na przedniej krawędzi oznaczenie klasy (AC1900) i diody informujące nas o pracy routera, działaniu sieci 2,4 GHz i 5 GHz, dostępie do internetu czy wykorzystaniu portów Ethernet i USB.

Pod spodem kryje się oczywiście tabliczka znamionowa wraz z niezbędnymi danymi (domyślne SSID oraz hasło). Konstrukcja opiera się na czterech plastikowych nóżkach, które niestety nie otrzymały ogumowania, więc router ma tendencję do ślizgania się po blacie, ale jego ciężar sprawia, że nie musimy się obawiać przesuwania przez zwykłe ruszenie kabla. Ponadto spód jest perforowany, co oczywiście poprawiać ma wentylację wnętrza i dobrze, że producent nie zapomniał o tym elemencie, ponieważ sprzęt potrafi się nagrzać podczas intensywnej pracy (mógł pokusić się także o otwory wentylacyjne na bokach). Nie zapomniano też o otworach pozwalających na przymocowanie routera do ściany, ale to już też praktycznie standard w tego typu sprzętach.    

Szybki rzut oka na tył urządzenia odkrywa najważniejsze elementy, czyli wszystkie złącza, przyciski i anteny. Zacznijmy od tych ostatnich, których są trzy i szkoda, że zostały zintegrowane na stałe i producent nie pokusił się o gniazda RP-SMA, pozwalające na wymianę anten na mocniejsze, gdyby zachodziła taka potrzeba. Z lewej strony umieszczono złącze zasilające, przycisk power oraz dyskretny reset, a także pojedynczy gigabitowy WAN oraz pojedynczy port USB, niestety w standardzie 2.0, a nie szybszym 3.0 (trzeba jednak przyznać, że USB 3.0 w routerach wciąż są rzadkością i trafiają raczej do high-endowych modeli). Z prawej strony widnieją natomiast 4 gigabitowe porty LAN i przycisk do szybkiego wyłączenia/włączenia Wi-Fi oraz funkcji WPS.

Router został solidnie wykonany, spasowanie elementów oraz jakość użytych materiałów nie budzą zastrzeżeń, a urządzenie nie trzeszczy ani nie wydaje innych niepożądanych dźwięków podczas naciskania czy prób wyginania. Trzeba jednak mieć na uwadze, że choć zastosowany tu błyszczący plastik prezentuje się elegancko, to jednak nie jest zbyt praktyczny i ma tendencję do bardzo łatwego zbierania odcisków palców, kurzu oraz rysowania się dosłownie od samego patrzenia.