Wielki test płyt głównych Z590 - porównanie modeli ASRock, ASUS, GIGABYTE i MSI

ASUS TUF GAMING Z590-PLUS WIFI: budowa

ASUS TUF GAMING Z590-PLUS została wykonana w standardzie ATX, dzięki czemu potencjalni nabywcy unikną trudności z montażem, na które mogliby natrafić w przypadku konstrukcji E-ATX. Radiatory zainstalowane na VRM są słusznych rozmiarów i w praktyce bez problemów spełniają swoje zadanie, w dużej mierze za sprawą wysokiej jakości komponentów VRM, ale o tym szczegółowo będzie trochę później. Następną istotną cechą, przynajmniej z wizualnego punktu widzenia, są diody LED, podświetlające prawą krawędź laminatu. Naturalnie nie ma problemów z korektą kolorystyki do indywidualnych preferencji, a to za sprawą dołączonego oprogramowania o nazwie AURA.

Wentylatory można podłączać do sześciu, nie do końca optymalnie uplasowanych, 4-pinowych złączy. Dwa z nich, oznaczone jako "CHA_FAN1" oraz "AIO_PUMP", wylądowały w okolicy socketu procesora oraz głównego slotu PCI-Express x16, gdzie dostęp po zmontowaniu peceta może być mocno utrudniony, szczególnie przy rozbudowanych systemach chłodzenia CPU. Co ciekawe, drugie z wymienionych gniazd w teorii ma służyć do podłączenia pompki zestawu AIO, ale oczywiście nic nie stoi na przeszkodzie, by zasilało najzwyklejszy wentylator. Cała szóstka może pracować zarówno w trybie PWM, jak i napięciowym, aczkolwiek nie oznacza to, że na wszystkich złączach można zrealizować konfigurację półpasywną. Z powodów znanych tylko producentowi, gniazda "CPU_FAN" i "CPU_OPT" nie udostępniają opcji Allow Fan Stop (dla "AIO_PUMP" to oczywiste, biorąc pod uwagę główne przeznaczenie). To o tyle istotne, że bez wspomnianego pstryczka nie jesteśmy w stanie w trybie DC obniżyć obrotów poniżej 60%. Ograniczenie jest natury wyłącznie programowej, jako że zmodyfikowane BIOS-y do płyt ASUS często je znoszą (i właśnie tak powinno być w standardzie). Konstrukcja utrzymana jest w standardowej dla rodziny TUF kolorystyce, łączącej czerń z odcieniami szarości oraz pomarańczowymi wstawkami.

Wszystkie radiatory zostały przymocowane z wykorzystaniem śrubek, co jest dobrym posunięciem. Poza większą trwałością materiału, taki sposób instalacji to także szybszy i zdecydowanie łatwiejszy demontaż, co zaoszczędzi nerwów potencjalnemu nabywcy. Pod tym względem plus dla inżynierów ASUS, aczkolwiek nie da się ukryć, że w tej półce cenowej właśnie tego powinniśmy oczekiwać od sprzętu.

Jeżeli chodzi o VRM, na pokładzie znalazł się kontroler PWM ASP1900B, czyli zakamuflowany NCP81610 produkcji ON Semiconductor. Układ ten potrafi pracować maksymalnie w konfiguracji 7+1, odpowiednio dla rdzeni/iGPU, i w takim zestawieniu funkcjonuje na testowanej konstrukcji. Przechodząc do tranzystorów, firma ASUS zdecydowała się wykorzystać NCP302150 od tego samego wytwórcy, będące de facto dwoma MOSFET-ami oraz sterownikiem w pojedynczej obudowie. Ich obciążalność prądowa w trybie ciągłym oraz przy temperaturze otoczenia 25 °C wynosi 45/50 A, dla częstotliwości przełączania równej 1 MHz/300 kHz (napięcie wejściowe 12 V i wyjściowe 1 V). Jako, że nie ma tutaj podwajaczy faz (ang. doubler), tak naprawdę mamy więc nie marketingowe 14 faz, lecz siedem z podwojonymi komponentami.

Pamięci DDR4 instalujemy w czterech bankach, obsługujących moduły o taktowaniu dochodzącym do 5133 MHz i pojemności wynoszącej maksymalnie 32 GB (na slot). W ich sąsiedztwie widzimy 24-pinowe gniazdo ATX, złącza USB 3.0, służące do wyprowadzania portów na przedni panel obudowy, diagnostyczne diody LED, piny oznaczone jako "RGB_HEADER2" i "ADD_GEN 2_2", przeznaczone dla dodatkowych pasków diod LED, a także pierwszy slot M.2, obsługiwany przez procesor i pracujący tylko w trybie PCI-Express (do 4.0, wymagany CPU z rodziny Rocket Lake). Po lewej stronie, blisko sekcji zasilania, znajduje się 8-pinowa wtyczka EPS i 4-pinowa P4.

Wśród złączy kart rozszerzeń wyróżnić można dwa sloty PCI-Express x16 (elektrycznie x16/x4) i dwa PCI-Express x1. Pierwszy x16 jest zgodny ze standardem PCI-Express 4.0 (ponownie wymagany jest CPU z linii Rocket Lake), a pozostałe, obsługiwane przez chipset, ze starszym 3.0. W tej okolicy znajdują się także dwa kolejne złącza M.2, z jednym długim dodatkowym radiatorem. Jeśli chodzi o wspierane urządzenia, można w nich zainstalować dyski pracujące w trybie SATA, jak i PCI-Express. Przy czym obsadzenie "M2_2" nośnikiem SATA spowoduje wyłączenie gniazda SATA z numerem 2, natomiast "M2_3" urządzeniem dowolnego rodzaju zablokuje SATA o numerach 5 i 6.

Poniżej umieszczono złącze HD Audio, COM, dwa USB w starszej wersji - 2.0 oraz cztery SATA. Po prawej stronie odnajdziecie natomiast kolejne dwa gniazda SATA, tym razem zamontowane kątowo, a to upraszcza prowadzenie kabli i utrzymanie porządku oraz prawidłowej cyrkulacji powietrza w obudowie. Kości BIOS-u są dwie (lutowane), ale nie ma z tego tytułu żadnych korzyści, gdyż to po prostu podział firmware na dwie części, a nie kopia w razie awarii. Natomiast dla miłośników wielobarwnej iluminacji pomocne będą piny "RGB_HEADER1" i "ADD_GEN 2_1", do których można podłączyć dodatkowe paski diod LED.

Kilka słów należy się również zintegrowanej karcie dźwiękowej. ASUS zastosował dość egzotyczny kodek Realtek ALC1200, który od jakiegoś czasu zaczął być montowany w nowych płytach głównych. Dodatkowym wsparciem są kondensatory elektrolitycznie od firmy Nichicon, brakuje jednak wzmacniacza słuchawkowego, na który producent się nie zdecydował. Jakość dźwięku jest, jak na zintegrowane rozwiązanie, naprawdę przyzwoita, co potwierdzają solidne rezultaty w teście RMAA. Mniej wymagający użytkownicy będą niewątpliwie usatysfakcjonowani.

Na tylnym panelu, ze zintegrowaną maskownicą, znajdziecie następujące złącza:

• jedno PS/2 dla klawiatury i myszy,
• po dwa USB 2.0, USB 3.0 i USB 3.1 oraz jedno USB 3.2 Gen 2x2 (Type-C), obsługiwane przez chipset Z590,
• po jednym DisplayPort oraz HDMI,
• jedno RJ-45, obsługiwane przez zintegrowaną kartę sieciową Intel I225-V,
• dwa RP-TNC, służące do podłączenia dołączonych anten Wi-Fi 802.11 a/b/g/n/ac/ax,
• wejścia i wyjścia zintegrowanej karty dźwiękowej wraz z cyfrowym S/PDIF.